ράκετ

το, Ν

άκλ. πνευστό όργανο με διπλό γλωσσίδι τού 16ου και 17ου αιώνα, που αποτελούνταν από έναν μικρό κύλινδρο από ξύλο ή ελεφαντοστόν που περιείχε 6 εξαιρετικά στενούς σωλήνες οι οποίοι συνδέονταν στη σειρά και ο τελευταίος εξείχε από την κορυφή τού οργάνου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < γερμ. Rackett / Rankett < ρ. ranken «περιελίσσομαι»].